Napisana na skrzypce solo Partita nr 2 d-moll — składająca się z części: Allemande, Courante, Sarabande, Gigue, Chaconne — to utwór, który wyróżniają wysokie wymagania techniczne oraz muzyczna i intelektualna złożoność. Ta kompozytorska elokwencja znajduje kulminację właśnie w ostatniej najtrudniejszej części, słynnej Chaconne, która łączy w sobie szerokie spektrum techniki skrzypcowej, bogactwo inwencji i błyskotliwość kontrapunktu. O jej genezie i możliwych znaczeniach tak pisze Magdalena Łoś: „Istnieje hipoteza, że Ciaccona jest hołdem złożonym przez Bacha zmarłej żonie. Ukryte niczym w kabale przesłanie odszyfrowują badający nuty muzykolodzy, a grający utwór muzycy potwierdzają, że jest on jak historia czyjegoś życia — długa, podzielona na trzy segmenty opowieść, z durową częścią w środku, jaśniejszym momentem narracji i powrotem tonacji molowej, z całą jej melancholią, na koniec.” Autorem pochodzącej z końca XIX wieku transkrypcji tej części na fortepian jest włoski kompozytor i pianista Ferruccio Busoni, który tak odpowiadał krytykom zaniepokojonym o rzetelność transkrypcji i jej związek z oryginałem: „Już sama w sobie notacja jest transkrypcją abstrakcyjnej idei. Kiedy pióro przejmuje ją w posiadanie, myśl traci swoją oryginalną formę”. A jak ma się z kolei wykonanie solisty-wirtuoza do muzyki zapisanej w partyturze, czy — zapytajmy przewrotnie — mamy tu do czynienia z kopią kopii kopii, czy też z powrotem do samej istoty dzieła w taki kształcie jak jak ukształtowało się ono w wyobraźni kompozytora? Myśliciele od wieków próbują rozwiązać ten paradoks.
więcej…
Partity BWV 825-830 to sześć kompozycji stanowiących część zbioru Clavier-Übung Bacha. Partita nr 1 B-dur składa się z siedmiu krótkich części, otwiera ją Praeludium o umiarkowanym tempie, wytworne i pogodne zarazem. Kolejne części to klasyczne sekwencje tańców: żywe Allemande z dynamicznym tematem i delikatnym rysunkiem, beztroskie i jasne Corrente, subtelna i zniewalająca Sarabande, najdłuższa z części, dalej dwa wesołe Menuety i zamykająca część Gigue, rozpędzona i rytmiczna.
więcej…
Chopin, o którym Robert Schumann napisał: „Panowie, czapki z głów, oto geniusz”, skomponował Koncert fortepianowy nr 1 e-moll w rzeczywistości jako drugi, a numer pierwszy odnosi się tutaj do kolejności publikacji; koncert ten został wydany w 1936 roku. To trzy kontrastujące części. W Allegro maestoso budujące napięcie tematy orkiestry ustępują w końcu fortepianowi, który przejmuje dominację. Kolejną część, Larghetto, Chopin opisał jako „rodzaj zadumy w świetle księżyca podczas pięknej, wiosennej nocy”. Ostatnią, Rondo: Vivace, nazywano polką lub krakowiakiem.
więcej…
Dzieła Dvořáka bywają opisywane jako bezpretensjonalne orzeźwienie po zmaganiach romantyzmu. Tak właśnie niewinna i czarująca jest właśnie Serenada E-dur, jeden z najpopularniejszych utworów orkiestrowych czeskiego kompozytora skomponowany przez niego w zaledwie kilkanaście dni.
więcej…
Dzieło to przez dwa stulecia uznawano za zaginione, po odnalezieniu partytury w praskim Muzeum Narodowym pojawiły się wątpliwości co do autentyczności, jednak większość ekspertów uznaje Haydna za autora. Wymaga ono od wiolonczelisty wielkiej wirtuozerii, a od czasu swojej XX-wiecznej premiery stanowi podstawę repertuaru wiolonczelowego.
więcej…
Jedna trzech wielkich symfonii Mozarta, o których Brahms pisał pod koniec XIX wieku: „Jestem w stanie zrozumieć, że pierwsza symfonia Beethovena wywarła na odbiorcach ogromne wrażenie. Ale trzy ostatnie symfonie Mozarta są znacznie ważniejsze.” Symfonia nr 41 C-dur uznawana jest przez badaczy za zwieńczenie XVIII-wiecznej muzyki orkiestrowej oraz wcielenie paradygmatu klasycznej formy symfonicznej: z czteroczęściowym podziałem (pierwsza i ostatnia w szybkim tempie, druga wolniejsza, trzecia w umiarkowanym tempie), cechującej się klarownością i równowagą.
więcej…
Bunte Blätter (Kolorowe liście) to cykl krótkich utworów fortepianowych Schumanna, opublikowanych na krótko przed załamaniem psychicznym i śmiercią niemieckiego kompozytora. Dzieło szybko zyskało dużą popularność. Z tego zbioru zróżnicowanych melodii w Puławach usłyszymy: słodką Stücklein 1, prezent świąteczny kompozytora dla żony Clary; niespokojną i rozpędzoną Stücklein 2; radosną Stücklein 3; Albumblätter 1-4 — melodie smutne, melancholijne, czasem wręcz bolesne; rozwibrowaną emocjami i nieco baśniową Novellette; najdłuższy w całym zestawie i utrzymany w nastroju powagi Marsch; liryczny Abendmusik, który maluje przed słuchaczem muzyczny obraz zapadającego zmierzchu.
więcej…
Jerry & The Pelican System (Polskie Nagrania, 2019) to debiutancki album grupy powołanej przez kompozytora i saksofonistę Jerzego Mączyńskiego. Płyta ukazała się w kultowej serii Polish Jazz, w której znajdują się płyty tak wybitnych artystów tego gatunku jak: Krzysztof Komeda, Andrzej Kurylewicz, Zbigniew Namysłowski, Tomasz Stańko, Michał Urbaniak.
więcej…
Moriah Woods to wokalistka, multi-instrumentalistka, autorka tekstów i muzyki, tworząca w stylistyce dark-folk, rock, country. Dorastając, będąc otoczona przez muzyków o różnych drogach życiowych, została zainspirowana twórczością takich artystów jak Johnny Cash, Townes Van Zandt, 16 Horsepower, Sharon Van Etten, Chelsea Wolfe.
więcej…
